Największym bogactwem jakie znajdowało się na tych terenach było międzyrzecze, do którego regularne wylewy Eufratu i Tygrysu nanosiły miliony ton żyznego mułu.
 |
| Mezopotamia |
Wiele na to wskazuje, że to właśnie ten czynnik był odpowiedzialny za powstanie na tych ziemiach państw - miast o charakterze rolniczym. Otwarte, żyzne równiny pozbawione były jednak naturalnych barier, które chroniłyby te ziemie przed ewentualnymi najazdami. Brak zabezpieczenia stanowił problem zarówno od pustyń Arabii i Syrii, jak również od górzystych stron Iranu i Armenii, a także od strony Azji Mniejszej. Tak więc strach przed zewnętrznym niebezpieczeństwem musiał odegrać znaczącą rolę w życiu mieszkańców kraju, który podzielony był na 3 regiony.
W dolnym biegu rzek znajdowały się ziemie zwane Sumero - Akadem, które Grecy powszechnie w swej kulturze nazywali Babilonią. Nad górnym Tygrysem była Asyria, a w łuku środkowego Eufratu Mitanni. Warunki naturalne panujące w Mezopotamii nie rozkładały się jednakowo. W jej południowej części warunki były korzystniejsze i bardziej sprzyjały uprawie plonów i hodowli zwierząt. Dla odmiany północ była bogatsza w surowce, posiadała dostęp do kamienia budulcowego, którego brakowało na południu. Południe - aby poradzić sobie z brakiem materiałów budulcowych - rozpoczęło pozyskiwanie gliny, a następnie produkowało z niej cegły, które z kolei wykorzystywane były do budowy miast.
Otwartość terenów nie wpłynęła dobrze na trwałość wytworzonych kultur. Częste napływy nowych ludów niszczyły zastane na tych ziemiach organizmy państwowe. Pozwoliło to jednak na głębokie i dalekie przenikanie kultury Międzyrzecza, osiągnięć jego zmieniających się w ciągu tysiącleci mieszkańców na obszar całego Wschodu. Warunki naturalne były na tyle korzystne, że pozwoliły na zbudowanie na tym terenie wielkich imperiów, a Babilonia, która znajdowała się w południowej części Mezopotamii jest jedną z najbardziej znanych.
